De tweede HBC was weer een enorm succes. De weergoden waren ons weer eens goed gezind en ondanks de dichte mist 's morgens vroeg kwam al snel het zonnetje door, welke ons de hele dag niet meer heeft verlaten. De eerste heats waren wat moeilijk te rijden door al het nog natte klei wat op de Baja's achterbleef. Een schoonheids maskertje zullen we maar zeggen want de rest van de dag verliep voor de meesten vlekkeloos.

32 rijders werden er door Jaap ingeschreven, die ons samen met Paul wederom kwam helpen met de tijdswaarneming, en dus net als vorige keer 4 heats met elk 8 rijders. 

De dag ervoor waren we al afgereden richting Anna Paulowna om de baan op te zetten wat voor mij persoonlijk niet zo heel goed begon. Ze hadden besloten een 4 baans rijksweg af te sluiten en alles om te - lijden - over een 1 baans B weg. Twee uur file en dus te laat aanwezig. Alles was al uitgezet toen ik samen met Raymond aankwam en er werd al driftig getest. Het uitzetten van de baan was deze keer een stuk makkelijker omdat er een grote sjofel aanwezig was die in no time de baan had uitgezet. Mooie opgehoogde delen in de bochten en verhogingen die van pas kwamen bij het veiliger maken voor de baaninzetters waren deze keer in de baan aanwezig en hoewel veiliger, het zorgde soms toch ook wel voor lachwekkende situaties. Ed van de Vijver had wat moeite met het beklimmen van een van deze ophogingen en het vochtige klei was een tikkeltje te glad voor hem wat een cartoon achtig beeld gaf. Zijn kleine beentjes bewogen wel heel snel maar echt omhoog kwam hij niet en het onvermijdelijke werd na enkele seconden dus ook waarheid. Een mooi schoonheids-maskertje werd aangebracht toen hij op zijn platte gezicht een mal van zijn aangezicht in de verse klei probeerde te maken. De eerste maar niet de laatste keer dat Tuimelaartje de baan van heel dichtbij probeerde te inspecteren. Waarschijnlijk ook de rede dat hij ondanks veel materiaal pech toch nog en vijfde plaats in de best of the rest finale wist te behalen.

De derde kwalificatie heats werden door het lekkere zonnetje geholpen door de nattige baan flink op te drogen en er werden tijden gereden die meer dan helft sneller waren dan in de eerste heat. De race werd spannender en mensen die door pech en moeite door de moeilijke baan problemen hadden gehad konden zich alsnog kwalificeren. 

Ikzelf liep wat verdwaasd en soms in een andere wereld over de baan omdat ik de nacht had doorgebracht naast een snurkosaurus die me de hele nacht heeft wakker weten te houden. Door de dit keer best grote afstand had Maurice Raymond en mij aangeboden te blijven slapen zodat we niet twee keer heen en weer hoefde te rijden, maar kleine aardverschuivingen en het servies wat door de enorme huich-trillingen van Raymond uit de keukenkastjes op mijn geinproviseerde bed vielen hielden mij uit mijn slaap. Ray had nergens last van en zelfs een vrije val van 50cm uit zijn bed heeft hem niet uit zijn slaap weten te halen.

Frustraties.. Neh, de race was spannend, wederom pijn in mijn buik van het lachen en het nazomerse zonnetje op mijn kneiter lieten mij dit alles snel vergeten. Spannend was het zeker, vooral de finale. Jim Spaansen die voordat hij de race begon pas twee tankjes met een Baja had gereden, Philip van Heijningen de vorige race winnaar en Ronald Hartman reden op tienden van seconden van elkaar en wisten de druk bij elkaar flink op te voeren. Helaas moest Jim door materiaal pech een aantal minuten de race stoppen en viel dus een aantal ronden terug waardoor Jeroen van Midden de derde plek in bezit kon nemen en houden. Tot een halve ronde van het einde van de finale wist Ronald de koppositie te behouden maar door een tikje van een medefinalist even een stuurfoutje waardoor Phillip de kop wist over te nemen en de race wederom winnend afsloot.

Geweldig !